پیام من به نشست چهلمین روز درگذشت ابوالحسن بنی صدر
سلام عرض می کنم.
آقای بنی صدر و من، فعالیت سیاسیمان را در جبهه ملی ایران شروع کردیم. ایشان عضو بود، من هوادار بودم. بعدآ شورای ملی مقاومت تشکیل دادند با مجاهدین. من علیه این شورا چند مقاله نوشتم چون بر این باور بودم و هستم که یک دولتی که درش دین رسمی وجود دارد، یک دولت دموکراتیک نمی تواند باشد. در سال 1386، در چند نوشته به کسانی که تاریخ نویسی می کردند و در کتابهای تاریخیشان سعی می کردند ارزشهای نهضت ملی را محکوم بکنند یا کم ارزش جلوه بدهند، در این مقالات، سعی کردم نشان بدهم که این جور تاریخ نویسی، تاریخ نویسی مزد بگیرها می تواند باشد. یکی از این تاریخ نویسها از دست من به دادگاه شکایت کرد. در همین ایام، زنده یاد امیر هوشنگ کشاورز صدر که دوست صمیمی آقای بنی صدر بود و از آشنا سیاسی من بود، از پاریس به من تلفن زد، گفت پهلوی آقای بنی صدر بوده، آقای بنی صدر گفته بود آنها که می خواهند صالحی را محاکمه بکنند، در حقیقت می خواهند دست آوردهای این نهضت ملی را محاکمه بکنند؛ باید از ایشان پشتیبانی کرد. این باعث شد من با آقای بنی صدر تماس بگیرم و بعد، در یکی از سفرهایم به پاریس، از ایشان دیدار بکنم. از آن زمان به بعد، ما دارای رابطه بودیم با هم، چه تلفنی و چه ایملی و در سال 1391، در دانشگاه هامبورگ، برنامه ی مشترک اجرا کردیم که در باره ارزشهای نهضت ملی سخن گفتیم. همچنین 6 ماه پیش، در یک برنامه ویدئوئی با آقای بنی صدر که شوربختانه، آخرین برنامه ویدئوئی ایشان بود، در باره کار و مالکیت بحث کردیم. طی این سالها، من، برداشتی که از آقای بنی صدر داشتم و پیدا کردم، این بود که ایشان، انسانی شکیبا و با حوصله بود و بدون تعصب و بدون خود برتربینی با دیگران به بحث می نشست و حاضر بود، نظراتش مورد انتقاد و نقد قرار بدهد. همچنین دیدم که ایشان در طی این 14 سال، در افکار و برداشتهای خودشان دچار تحول شد و از دولت دینی به دولت سکولار رسید. رد پای دولت سکولار را می شود در طرح قانون اساسی که ایشان با دوستانش تهیه کرد و همچنین در کتابی که در باره حقوق پنج گانه نوشتند، می شود ردپای دولت سکولار را پیدا کرد. روانشان شاد و یادشان زنده ماند.
